diario

Donderdag, 27-08-‘09
Mijn vierde dag bij Amictlan. De dagen gaan hier super snel ondanks dat het voor mij nog tamelijk onduidelijk i s wat ik nu precies allemaal moet doen. Maandag heb ik hier vooral rondgekeken, met iedereen kennis gemaakt en mijn gastgezin ontmoet. Doña Gloriá en haar zoon Manuel zijn erg aardig. Verder wonen haar man, Manuel de 1ste, en een jongetje van 12, Eduardo er ook maar hen zie ik minder vaak. Doña Gloria heeft in totaal 8 kinderen en gruwelijk veel kleinkinderen waarvan een groot deel ook in Catarina woont en vaak even langskomt. Wel gezellig maar wie nou wie is, is voor mij nu nog onduidelijk en het Spaans dat ze hier spreken is met mijn poco Spaanse les moeilijk te volgen. Verder moet ik nog wennen aan de 0 privacy die je hier hebt. Nu vind ik het nog wel prima om te slapen tussen muren die niet tot het plafond komen en heel dun zijn (een beetje zoals die camping douchehokjes) en me te wassen met regenwater achter de patio maar of ik dat 3,5 maand vol hou…?
Daarnaast ben ik maandag met Tjitske eindelijk naar de dokter gegaan voor mijn buik. Ik loop al 2 weken met een parasiet rond In eerste instantie was ik heel blij met de medicijnen maar nu heb ik ontiegelijke buikpijn omdat ik al vier dagen met geen mogelijkheid kan poepen! Wat een ellende want daarbij komt dat ze in mijn gastgezin heel veel eten en ik weet zo langzamerhand niet waar ik het moet laten, straks ontplof ik nog:p
Dinsdag ben ik met Alvaro, die de communicatie van Amictlan regelt, naar de UCA universiteit in Managua geweest. Een groepje studenten had onderzoek gedaan naar hoe Amictlan zich het best kan profileren onder de bevolking en één meisje sprak engels:). Ze beloofde om het onderzoek voor mij te vertalen en te mailen, ik ben benieuwd!
Verder is mijn hoofdtaak hier om te helpen met een creatief concept voor een voorlichtingsfilm. Hoe ik dat moet invullen weet ik nog niet precies want mn spaans is nait zo goud! Het proberen te begrijpen en spreken van Spaans is best vermoeiend en ik slaap hier heel veel.
Morgen ga ik met Arawí, met stagebegeleidster, naar een cursus van het cruz roja waar ik foto’s moet maken en dan is het alweer weekend. Stiekem hoop ik dat ik naar mijn Nederlandse medegangers in Granada kan want het lijkt me zo fijn om gewoon te kunnen communiceren zonder te moeten nadenken en natuurlijk om even echt te douchen…
Zondag, 30-08-‘09
Wat is het hier relaxed! We moeten echt ontstressen in Nl… Wat ik zo tof vind aan Nicaragua is dat de mensen echt trots zijn op hun land, ondanks dat veel mensen hier arm zijn, Nicaragua is een onwikkelingsland, zijn ze trots op het feit dat ze in Nicaragua wonen. Ze noemen het: het land van de meren en de vulkanen. En dat is tamelijk treffend, tis hier zo mooi! Vanmiddag ben ik met Justin, een kleinzoon van Doña Gloría, naar Laguna de Apoyo geweest, una camina muy bonita…mooi was t zeker maar ik vond t n gruwelijk eind klimmen. T meer is echt heel mooi. Ongeveer 22.000 jaar gelden explodeerde de vulkaan Apoyo waarna het implodeerde. De voormalige magmakamer stroomde vol met stenen en aarde en in de loop van de tijd ontstond er door regen- en grondwater een kratermeer, Laguna de Apoyo.
Gister heb ik voor het eerst gedoucht in Catarina, in mn bikini, in de stromende regen op de patio:) Daarna ben ik met Diego en María (2 spanjaarden die voor Amictlan werken en n heel schattig kindje hebben, Duna) en Carmen (ook van Amictlan) naar Masaya geweest waar ik mn telefoon eindelijk enigszins kon laten maken. Ik mail mn nr hier wel n x door. Later ben ik nog met Justin naar de mirador geweest waarvandaan je een prachtig uitzicht hebt op de Laguna. Ook belandden we op een soort show met hippe gepimpte auto’s wat Justin heel leuk vond…
Vrijdagavond werd ik meegenomen naar een soort familie-etentje waar ik erachter kwam dat Doña Gloría jarig was, keb n dag later in Masaya maar n cadeautje gekocht.
Donderdag deed mn buik zo’n ontiegelijke pijn dat ik met Tania naar haar dokter in het meest luxe en duurste ziekenhuis van Nicaragua, in Managua, ben gegaan. Hij sprak gelukkig engels en t bleek dat de pillen die ik hier van de gratis gezondheidszorg had gekregen helemaal fout waren. Alles raakt verstopt en terwijl ik juist een infectie had kon niets eruit zeg maar. Niet heel smakelijk maar vooral heel pijnlijk. Als ik langer met die stomme medicijnen was door gegaan was t gevaarlijk geworden. Dat geeft n heel dubbel gevoel. In eerste instantie voelde ik me bezwaard dat ik naar zo’n ziekenhuis ging, tis bijna even duur als in Nederland. Daarna was ik er echt heel blij mee dat een dokter daar ernaar heeft gekeken, dat mijn bloed en urine is getest (mijn poep om te kijken of ik parasieten had kon dus niet worden gecontroleerd;)) en dat ik nu de juiste medicijnen heb. Tania vertelde dat er in Nicaragua een uitspraak is dat de gezondheidszorg hier soms erger is dan de ziekte zelf. In mijn geval was dat dus letterlijk waar. De gezondheidszorg voor de armere mensen schrijft gewoon pillen voor waar ik juist ziek van werd…No esta bien…
Donderdag, 3-09-‘09
Volgens mij is mijn lichaam meer gebouwd voor n tropisch klimaat en is nl veel te koud voor mij…en te gestressed…eigenlijk vind ik t hier echt heel relaxed!
Gisterochtend ben ik met Arawí, een ander meisje dat bij Amictlan werkt en de chauffeur naar n heel klein dorpje geweest voor een presentatie van Amictlan. In een heel klein, afgelegen schooltje kwamen mensen luisteren naar de presentatie waarin ze uitlegden wat Amictlan is en wat ze doet, hoe Luguna de Apoyo en het prachtige gebied waarin ze wonen is ontstaan en waarom het belangrijk is dat het gebied wordt behouden. Mensen hebben vaak geen idee van de vergankelijkheid van de natuur; ze kappen bomen zonder te weten dat de wortels nodig zijn om de aarde te verstevigen, gooien overal afval zonder te weten dat dit slecht is voor de natuur en dat plastic flessen niet worden afgebroken etc. De mensen voor wie deze presentatie was bedoeld hebben geen opleiding gedaan en t toch tamelijk technische verhaal is dan moeilijk over te brengen maar iedereen was super vriendelijk, geïnteresseerd en enthousiast. Ik heb foto’s gemaakt voor t krantje en de site van amictlan en geprobeerd de 2 uur durende presentatie te volgen:p. De kinderen van de school hadden nog nooit een blondharig, blauwogig iemand gezien en ik heb heel wat snoepjes gekregen en foto’s moeten maken.
Tis grappig maar ik hou echt van reizen in auto’s met foute muziek en mooie natuur en t liefst zonder te weten waar je heengaat. Ik vind t ook altijd jammer als ik er ben… Helaas hoef ik voor mn stage niet zo veel te reizen maar t leven in catarina bevalt me ook wel. Vorige week nog maar schrok ik een beetje van mn kamer en de emmer regenwater als douche maar nu vind ik het eigenlijk wel fijn. ’s Ochtends sjouw ik met mn emmer over de patio luisterend naar de geluiden op straat en de wind door de bomen achter het huis. Dan ontbijt ik samen met Doño Gloria of Manuel en ga ik naar Amictlan. Ik werk van 8 tot 5 met ’s middags een uur pauze om te eten (ze eten hier 2 x per dag warm) en ’s avonds komt de rest van de familie gezellig in en uit lopen en sjouw ik af en toe met Justin n rondje door t dorp.
Om aandacht te trekken van iemand zijn er heel veel verschillende manieren van fluiten of een soort sissen die hij me gister probeerde te leren. Om je vrienden te begroeten, om gewoon iemands aandacht te trekken, om te fluiten naar een mooie vrouw (daar zijn heel veel manieren voor;)) etc.
Zaterdag ga ik naar Granada, Melissa, Vincent en Dagmar opzoeken, en stiekem toch n beetje van de luxe van de stad te genieten. Jeroen, die over volgens mij over anderhalve week ook naar Catarina komt voor zn stage, zit ook nog in Granada, wel gezellig dus:).

Dikke koes, mette