hoogteziekte...

Hola!!
Misschien zijn dit niet de beste omstandigheden om een up-date te schrijven, buiten regent het héél hard en ik heb al ong 5 dagen last van griep, gemengd met hoogteziekte… Maar ik ben hier nu alweer bijna een week en ik vond het wel tijd om iets van me te laten horen ;)
De twee nachten voorafgaand aan mn vertrek heb ik in totaal 6 uur geslapen dus toen ik in het vliegtuig stapte voelde ik me vooral heel wazig… De reis was lang en de controles op Houston streng maar k heb lekker geslapen, gelezen en films gekeken en zo ging de tijd nog best snel! Eenmaal boven Quito was het al donker (k kwam om ong 22.u lokale tijd aan) en al die lichtjes van zo’n enorme stad midden in de Andés (wie heeft die onmogelijk plek bedacht..?) was echt een super mooi gezicht. Ik ontwaakte toen denk ik wel uit mijn wazige toestand en kreeg echt zin!
Eenmaal geland bleek dat ik me nog best wel kon redden met mn Spaans en na even zoeken, met natuurlijk een hoop hulp van iedereen ter plaatse, vond ik diegene die me op kwam halen. We reden ’s nachts door de aller lawaaiigste wijk ooit en midden in die wijk werd ik voor een donker huis afgezet met een bos sleutels; kamer 4, en succes dermee! Er was niemand thuis en kamer 4 bleek een kleine 2 persoons kamer te zijn, wel even slikken. Gelukkig was ik zo moe van de reis en mijn ideale voorbereiding dat ik meteen in slaap viel.
De volgende ochtend ontmoette ik wat andere studenten. Een Pools meisje die voor een Pools reisbureau werkt dat niet alles even goed regelt voor haar toeristen en waar zij steeds als vertegenwoordiger op het laatste moment alles in goede banen probeert te leiden. Een Nederlandse studente, Lisa, die als enig plan heeft om ong over een half jaar in Buenos Aires te zijn om het vliegtuig terug te pakken naar Nl, een hele aardige Zwitserse homo, een jongleur uit Peru, een Iers meisje en een Duits meisje, een franse die alleen Spaans spreekt, nog een Duitse tweeling die niet spreekt en nog veel meer! Maar goed, die zaterdag vroeg Lisa of ik mee ging naar El Teleferico, samen met Fiona, Greace en Nadine. Ik voelde me heel goed, nauwelijks last van een jetlag of hoogteziekte, dus ging ik mee. Pas toen we met een soort skilift in de wolken verdwenen vroeg ik hoe hoog het eigenlijk was, 4100 m… Op een heldere dag heb je vanuit daar een prachtig uitzicht over Quito maar wij zaten in een dikke mist :P
Eenmaal boven merk je echt dat de lucht zo ijl is, gewoon lopen valt dan soms al zwaar! Maar voor dat we de wolken ingingen hadden we wel een prachtig uitzicht…
’s Avonds lekker uit eten geweest en die zondag met de bus naar La Mitad del Mundo (het midden van de aarde). Ik geloof dat het in de bus was dat ik me niet zo lekker begon te voelen. Het viel me trouwens wel op hoe luxe het openbaarvervoer hier is, maar dan vergelijk ik het dus met Nicaragua..;) Want ook hier is het gewoon vol en sta je opgepropt in het gangpad. La Mitad del Mundo is een plek op de evenaar. Of eigenlijk hebben de Fransen in de 18de eeuw uitgerekend dat de evenaar daar lag en omdat het de hoogste plek op aarde is die de evenaar kruist, is uitgerekend deze plek het midden van de aarde. Naarmate er meer toeristen kwamen met GPS kwam met erachter dat de evenaar niet op La Mitad del Mundo ligt maar ong 200 meter verder. Daar is nu nog een museum opgericht die heel leuk en interessant is om te bezoeken. De echte evenaar is ook iets minder toeristisch dan La Mitad.
In de bus terug bleek deze niet te stoppen bij het busstation dat we kenden maar reed hij door naar het historisch centrum. De buschauffeur raadde ons aan niet daar uit te stappen omdat het erg gevaarlijk schijnt te zijn, er worden veel toeristen overvallen. Gelukkig vonden we uiteindelijk een taxi die ons snel naar huis bracht want Maria (het Poolse meisje) moest rennen voor weer een meeting met de groep Poolse toeristen en ik moest overduidelijk in een bed gaan liggen.
Maandagochtend begon mijn Spaanse les en mijn stage. Ondanks dat ik me niet zo lekker voelde wilde ik er wel heel graag heen. De les was echt heel interessant, wat een verschil met de lessen in Nicaragua! Nu leer ik eindelijk grammatica :) Ook heb ik met Imke gesproken, met stagebegeleidster van Ecole Viajes. Na het gesprek had ik heel veel zin in mn stage. Voordat ik er kwam was ik bang dat het heel westers zou zijn en dat ik, omdat ik ook in een internationaal studentenhuis woon, weinig van de cultuur mee zou krijgen. Maar dat was geheel onterecht. Er werken geloof ik drie Nederlanders, de rest, ong 20 mensen, is Ecuadoriaans en de voertaal is Spaans.
Wel was ik ’s middags helemaal kapot en ben ik met flinke koorts mn bed ingedoken. En eigenlijk ben ik daar tot vandaag niet echt veel uitgekomen, op wat uitstapjes naar de keuken en de tuin na. Lisa, Dave en Maria deden af en toe boodschappen voor me en Henry, van Ecole kwam af en toe kijken hoe het met me ging. Toen hij woensdag langs kwam en me zag riep hij: Ai, que paso con ti?! En nam me mee naar het ziekenhuis (ja, ik heb er nú al één van binnen gezien..:( ) waar een dokter constateerde dat ik ziek was. Goh… In ieder geval moest ik veel rusten, water drinken en aspirines nemen. Vanochtend (tis nu vrijdag) ben ik opnieuw naar de Spaanse les geweest maar naar drie uur draaide alles om me heen en ben ik weer naar huis gegaan… maar ik vond het wel weer leerzaam en het voelt heel fijn om eindelijk weer iets nuttigs te hebben gedaan!
Goed nog een weekendje rustig aan doen en dan kan ik hopelijk echt van mn tijd hier genieten. Want ondanks dat ik fysiek ellendig ben en ik nog nauwelijks iets van Quito heb gezien of van mn stage, ben ik wel blij dat ik hier ben! :)